Skatebaan

Het is Goede Vrijdag en ik zit op de skatebaan. Kinderen vliegen langs me heen met hun stepjes, of scooters of hoe dingen mogen heten. Oudere jongens op skateboarden. Ik zit in de weg weet ik. Maar het doet me niks, ik zit en kijk, zomaar op die ene goede dag.

Aan de overkant, recht tegenover me, hurkt een fotograaf. Carel heet hij, een aardige vent. Twee uur geleden belde hij me op met de vraag of ik hier naar toe wilde komen.

Kinderen drommen om hem heen en bestuderen zijn camera. Ik zit en kijk. Mijn benen bungelen over de rand. Soms kijk ik naar beneden en voel een drang om te glijden – snel, sneller snelst. Ik denk aan vroeger, toen ik als kind zittend op een vuilniszak een besneeuwde ‘berg’ af roetsjte. Zou ik?

De fotograaf telt tot drie en twee jongens komen naar beneden. Ik weet niet of ik links of rechts moet kijken, zie een rood jack op me afkomen en een salto in de lucht maken. Carel zegt dat het opnieuw moet.

Terwijl ik beloof in de lens te kijken, zeilt een jongen op skateboard voorbij. Waarom ik hier zit, en wat we hier doen. Onverstoorbaar kijk ik naar voren en tel de flitsen. De jongen mompelt dat we weg moeten en vliegt een paar seconden later over de driedubbele baan.

Ik lach en voel me gelukkig. Stepjes, skateboarden, spijkerbroeken met knie-gaten, muziek,  gabbertaal, testosteron. Voor even is deze hangplek de mijne.

‘Wegwezen, je zit in de weg.’ De jongen met skateboard. Imponerend wipt hij zijn board boven mijn hoofd.

‘Rustig gast,’ zeg ik. ‘We zijn bijna klaar.’

Hij racet naar beneden, recht op Carel af. Ik hoor ze praten over de krant. ‘Een Nederlandse krant, ja.’ De jongen komt naar mij, passeert me schuin en vraagt wie ik ben.

‘Ik schrijf,’ zeg ik.

Even kijkt hij naar mijn lievelingsvest van de Amsterdamse Dappermarkt, zet zich dan of voor een nieuwe sprong.

Als Carel klaar is, helpt hij mij de skatebaan af. Beneden vraagt hij naar de inhoud van mijn boek en praten we over melancholie, kunst en clichés. ‘Je had me ook voor een boekenkast kunnen fotograferen,’ zeg ik. ‘Of als schrijver voor mijn bureau.’

‘Of turend naar de lucht,’ vult hij aan. ‘Een hemel zonder schroeven toch?’

Ik zeg dat ik me vrolijk, heel vrolijk voel.

De foto is gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van 28 april. Zie https://www.nd.nl/nieuws/cultuur/ik-wil-absoluut-niet-dat-ze-mijn-doodskist.2664917.lynkx?s=AXgGv10UkjZYCHbZ2UCB1g%3D%3D

Met dank aan Carel Schutte, zie www.carelschutte.nl